من عاشقت نیستم مث مجنون و لیلی و بقیه عاشقای افسانه ای
من عاشقتم مث پوست و رگ و خون و هوا ...
مث حرف زدن وبیشتر سکوت
باور نمی کنی اونایی که خیال می کنی بودنشون تاثیر چندانی تو زندگیت نداره ، نبودنشون چه قدر می تونه عذابت بده.
من که هر وقت سردمه با تو گرم می شم
وقتی تو سردی چی کار کنم؟
مثل کاغذ تا خورده که صافشم کنی باز به سمت تاش خم می شه ؛ خم می شم به سمت تاهای زندگیم و هیچ میلی ندارم که صاف شم تا تای بعدی. باز وابسته می شم به اون تای جدید تا تای بعدی. دلم یه تایی می خواد که نه صاف شه و نه تای جدید بخوره.
لیوان داغو گذاشتم روی میز و مشغول نوشتن شدم . فراموشش کردم.
- گذشت زمان -
به لیوان که دست کشیدم ، مثل دست یه مرده سرد بود.
تا قبل سرد شدن باید بنویسم!
پریروز که داشتم کار می کردم ، وزوزش را دم گوشم شنیدم. پا شدم آن قدر دنبالش دویدم تا کشتمش. داشتم دنبال لاشه اش می گشتم که وزوز جدیدی به گوشم خورد. نگاه کردم به مهتابی. دو تاشان نشسته بودند رویش. مهتابی را خاموش کردم. پریدند. نگاه کردم به لپ تاپ که چند دقیقه ای استراحت کرده بود.
دیروز که از خواب بیدار شدم هفت هشت تایی بودند. چسبیده به پنجره. چرا به پنجره می چسبند؟ این طور که کشتنشان راحت تر است. کجا را نگاه می کنند از پشت شیشه؟ بیرون را؟ جهانی که هیچ وقت ندیده اند را؟ هیچ جا را نگاه نمی کنند. آن ها هیچ میلی به بیرون ندارند. حتا گاهی که به ترفندی بیرونشان می کنم و پنجره را می بندم ، راه دوری نمی روند. از پشت می چسبند به همین پنجره. انگار این جا برایشان ریده اند. آن ها توی زباله های خانه ی من متولد شده اند. - اول نوشته بودم خانه ی ما. بعد سعی کردم ما را تبدیل کنم به من. برای این کار باید یک نون بچسبانم به الف. باید دمش را کش بیاورم. به اندازه ی یک الف. - تا شب همه شان را کشتم.
امروز بیدار شدم. یک عالم کار روی سرم ریخته. دست دراز می کنم لپ تاپ را از زمین برمی دارم می گذارم روی پایم. باید کار کنم. باید یک روز خوب بسازم. باید نون را کش بیاورم. وزوز می کند و می رود لای مو هام. می گویم : وای به حالت اگر رفته باشی لای موهام. رفته. می دانم که رفته. سرم را تکان می دهم. می نشیند روی مبانی نقد ادبی. می پرد روی تی شرت لوکاس مورا. می نشیند روی تابلوی کائناتم. دست هایش را به هم می مالد. خرطومش را فرو می کند توی سیمرغ بلورینم.
می کشمش.
سطل زباله پر شده و باید خالی شه
از دستمال های مچاله ی اقتصادی!
زندگی ، دیوارِ تهِ یه کوچه ی بن بسته. که باید دستاتو تکیه بدی سینه ش و زور بزنی که تکونش بدی. شاید برُمبه. شاید عقب بره. شایدم نه. ولی سر دردت حتمیه. سر درد دارم.